درمان با خرما
فوائد خرمای سُرخ
خُرما و فرزندان نیکو
نان و خرما، غذای امام
خرما و نابودی کرم های معده
1- امام صادق‏ علیه السلام از پدران خود از حضرت علی‏ علیه السلام نقل کرد که فرمود:
مَا تَأْکُلُ الْحَامِلُ مِنْ شَی‏ءٍْ وَلاتَتَداوی بِهِ أَفْضَلُ مِنَ الرُّطَبِ. [1] .
«غذائی انسان نمی‏خورد، و چیزی انسان را شفا نمی‏دهد که بهتر از خرما باشد.»
2- امام صادق‏ علیه السلام از امیرالمؤمنین‏ علیه السلام نقل کرد که آن حضرت فرمود:
خالِفُوا أَصْحَابَ الْمُسْکِرِ وَ کُلُوا الَّتمْرَ فَإِنَّ فیهِ شِفاءٌ مِنَ الأَْدْواءِ [2] .
«با شراب خواران مخالفت کنید و به جای شراب، خرما بخورید که خُرما درمان دردهاست.»
3- در روایتی امیرالمؤمنین‏ علیه السلام فرمود:
خَیْرُ تَمَراتِکُمْ الْبَرَنِّی، فَأَطْعِمُوا نِسَاءَکُمْ فی نِفاسِهِنَّ تَخْرُجْ أَوْلادُکُمْ حُلَماءَ [3] .
«در میان خرماها خرمای سرخ بهتر است، به زنان خود در ایّامِ پس از زایمان خرمای سُرخ بخورانید تا فرزندانی حلیم و بُردبار تحویل شما بدهند.»
4- معروف بن خربوذ می‏گوید:
رَأی أمیرَالْمُؤْمِنینَ‏ علیه السلام یَأْکُلُ الْخُبْزَ بِالَّتمْرِ. [4] .
«بارها دیده بود که امیرالمؤمنین‏ علیه السلام نان و خرما میل می‏فرمود.»
5- امام صادق‏ علیه السلام فرمود:
کانَ أَمیرُالْمُؤْمُنینَ‏ علیه السلام یَأْخُذُ الَّتمْرَ فَیَضَعُها عَلَی اللُّقْمَةِ، وَ یَقُولَ: هذا أُدْمُ هذِهِ. [5] .
«همواره امیرالمؤمنین‏ علیه السلام خرما را در لقمه‏ای نان می‏گذاشت و می‏فرمود:
این (خرما) خورشتِ این است. (یعنی: نان را با خرما باید خورد.)»
6- از امیرالمؤمنین‏ علیه السلام نقل شد که فرمود:
کُلُوا الَّتمْرَ فَإِنَّ فیهِ شِفاءٌ مِنَ الْأَدْواءِ. [6] .
«خُرما بخورید، زیرا در آن درمان دردهاست.»
7- امام صادق‏ علیه السلام از امیرالمؤمنین‏ علیه السلام نقل کرد که فرمود:
مَنْ أَکَلَ سَبْعَ تَمْرَاتٍ عَجْوَةً عِنْدَ مَضْجَعِهِ، قُتِلَ الدُّودُ فی بَطْنِهِ. [7] .
«کسی که هفت دانه خُرما را به هم کوبیده و به هنگام خواب بخورد، کرم‏های داخل معده او کشته خواهند شد.»

سرش را بر تخته سنگی گذاشته بود و می‏گریست. صدای ناله و گریه‏اش را می‏شنیدم، زیر لب چیزی می‏گفت. کمی که جلوتر رفتم شنیدم که ذکر خدا را می‏گوید، ولی چرا در آن بیابان؟ این ذکرها را در مسجد و خانه هم می‏توانست بگوید، باز هم جلوتر رفتم و حرف‏هایش را به وضوح شنیدم، می‏گفت: «لا اله الا الله حقاً حقاً، لا اله الا الله تعبداً و رقا، لا اله الا الله ایماناً و تصدیقاً و صدقاً...».
حدود هزار بار این ذکرها را گفت. سپس سرش را از سجده برداشت. بی علت نبود که او را «سیدالساجدین» لقب داده بودند؛ یعنی سرور سجده کنندگان؛ هزار بار، آن هم در حالت سجده ذکر گفتن و اشک ریختن کار هر کسی نبود.
از بس گریه کرده بود صورت و ریش‏هایش خیس شده بود، گفتم: ای آقای من، وقت آن نیست که اندوهتان را تمام کرده، گریه را کم کنید؟
- غلام، وای بر تو، حضرت یعقوب علیه‏السلام دوازده فرزند داشت، خدا یکی از آنها را پنهان کرد، با اینکه می‏دانست یوسف او زنده است، آنقدر گریست تا موهای سرش سفید، کمرش خمیده و چشم‏هایش نابینا شد، چگونه گریه نکنم، در حالی که جلو چشمم، پدر و برادر و چندین نفر از بستگانم را شهید کردند [1] .

مکن منعم مدام ار گریه کردم
غم خود را نهان در گریه کردم‏

گلاب اشک من گلگون اگر بود
به آن گل‏های پرپر گریه کردم‏

به باغ کربلا با همسرایان
به داغ شش برادر گریه کردم‏

شب تنهایی‏ام در خلوت خویش
بر آن تن های بی سر گریه کردم [2] .

برخاستیم و به راه افتادیم. در راه بازگشت با خود می‏اندیشیدم که عجب حرف نابجایی زدم، کاش نمی‏گفتم؛ حق داشت گریه کند، او در تمام فراز و نشیب‏های آن سفر حضور داشت، جریان تشنگی کودکان خردسال امام حسین علیه‏السلام را دیده بود، ماجرای تیر باران شدن مشک عباس را فراموش نکرده بود، حادثه‏ی تلخ تنهایی و صدای «هل من ناصر...» پدرش، قطعه قطعه شدن برادرش، بالای نیزه رفتن سرهای شهدا و توهین و تحقیر مجلس ابن زیاد و... همه و همه، زخم‏های عمیقی بر دل پر دردش بود که هرگاه به یاد می‏آورد، سیلاب اشک از چشمانش جاری می‏شد.
اگر در حادثه‏ی کربلا بیمار نبود، او نیز شهید می‏شد، آن وقت ممکن بود اسلام و کربلا در همان‏جا مدفون شود و دیگر هیچ فردی از سلاله پاک رسول خدا باقی نماند.

هنوز صحبت‏های شیرین و نصیحت‏های دلسوزانه‏اش را به یاد دارم، عجب سخنان گهرباری بود، همچون مروارید و حتی بالاتر از آن! هر جمله که بر زبان او جاری می‏شد دریایی از حکمت بود.
به خاطر دارم سال‏ها قبل روزی با پدرم به حضورش رفتیم تا پندی بشنوم و در زندگی به کار ببندیم. او روی سجاده‏ی نمازش نشسته بود و فرزندش نیز در کنارش بود و با هم صحبت می‏کردند. نمازش تمام شده بود. با دیدن من و پدرم سجاده را جمع کرد و آن را روی طاقچه‏ی گلی اتاق گذاشت. آمد و کنار ما نشست و احوال پرسی گرمی کرد، پسر خردسالش آمد و گفت: پدر جان! بقیه‏اش را هم بگو، آن پنج گروه که گفتی از آنان پرهیز کنم کدامند؟ کنجکاو شدم تا بدانم آنها چه گروه‏هایی هستند. امام سجاد که به اشتیاق من پی برده بود فرمود: هر دوی شما گوش کنید و در زندگی به کار ببندید، پنچ گروه هستند که هیچ‏گاه با آنان رفاقت نکنید «فاسق»، «بخیل»، «دروغ‏گو»، «احمق» و «قاطع رحم.» [1] .
اولی تو را به یک لقمه نان و حتی کمتر از آن می‏فروشد. دومی زمانی که به شدت به چیزی نیاز داری، تو را از آن محروم می‏کند. سومی مثل سراب در بیابان است، راه دور را به تو نزدیک می‏نمایاند و برعکس، راه نزدیک را دور. چهارمی می‏خواهد به تو سود برساند، ولی کاری می‏کند که به ضررت تمام می‏شود و پنجمی مورد لعنت خداست؛ چون خدا در سه جای قرآن، آن کسی را که با خویشاوندانش قطع رابطه کند ملعون شمرده است. [2] . از آن زمان سال‏های زیادی می‏گذرد و من تازه به عمق و معنای صحبت‏های امام سجاد علیه‏السلام پی برده‏ام.

- کم‏کم دارم از رحمتش مأیوس می‏شوم و در وجودش شک می‏کنم.
- مرد حسابی، چرا کفر می‏گویی، مگر چه شده؟
- این قدر زاری می‏کنم، التماس می‏کنم، اما صدایم از سقف خانه هم بالاتر نمی‏رود، چه رسد به آسمان‏ها و خدا.
- مگر خدا کجاست که صدای تو به او نمی‏رسد؟
- حال و حوصله‏ی شوخی ندارم، رهایم کن.
- نه، قصد شوخی ندارم، فکر می‏کنی خدا آن بالا بالاهاست که صدایت به او نمی‏رسد، اشتباه نکن برادر، خدا در نزدیکی من و تو است، ما توانایی دیدن و حس کردن او را نداریم، خدا در قرآن می‏فرماید: (نحن أقرب الیه من حبل الورید؛ ما از رگ گردن به انسان نزدیک‏تریم) [1] با این حال پیشنهاد می‏کنم برویم و از دانای شهر سؤال کنیم و علت را از او بپرسم، او امام است و به منبع غیب الهی متصل، حتماً جواب را می‏داند.
- فکر خوبی است، موافقم، برویم.
وقتی به حضور امام سجاد علیه‏السلام رسیدند پرسیدند: ای امام بزرگوار، خدمت رسیده‏ایم تا بدانیم علت قبول نشدن دعاهایمان چیست.
- آری، مخصوصاً من، هرچه دعا می‏کنم به جایی نمی‏رسد، مگر خدا نگفته (ادعونی استجب لکم) [2] پس چرا هرچه از او می‏خواهم مستجاب نمی‏شود... می‏ترسم عقیده‏ام سست شود و بی دین از دنیا بروم. امام زین‏العابدین علیه‏السلام نگاه عمیقی به آن دو نفر کرد و به شمردن انواع گناهان و تأثیرات آنها در زندگی افراد پرداخت، سپس فرمود: آیا شما با دوستانتان یک‏رو هستید و بدگمان نیستید؟ نمازتان را سر وقت می‏خوانید و به تأخیر نمی‏اندازید؟ با کار نیک و صدقه به فقرا خود را به خدا نزدیک می‏کنید؟ در گفتارتان ناسزا و دشنام وجود ندارد؟ آیا شهادت دورغ نمی‏دهید؟ زکات می‏دهید و قرض خود را ادا می‏کنید؟ با سنگدلی دست رد به سینه فقرا نمی‏زنید و به یاری بیوه زنان و یتیمان می‏شتابید...؟ امام همین طور می‏شمرد و می‏گفت تا اینکه طاقت نیاوردم و کلامش را قطع کردم و گفتم: یا علی بن حسین، متأسفانه اهل هیچ کدام از فرمایشات شما نیستیم. امام لبخندی زد و گفت: پس از خدا چه انتظاری دارید؟ این کارها علاوه بر اینکه در آخرت گریبان گیر می‏شود، در دنیا نیز آثاری دارد که قبول نشدن دعا یکی از آنهاست، به حرف خدا گوش کنید تا خدا هم به حرفتان گوش دهد.

امام محمد باقر، پنجمین اختر ولایت صلوات اللّه و سلامه علیه حکایت فرماید:
در یکی از مسافرت هائی که پدرش، حضرت سجّاد، امام زین العابدین علیه السّلام به مکّه معظّمه داشت، زنی را از خانواده ای که سر و صدا و بضاعتی نداشت خواستگاری کرد؛ و بعد از آن، او را برای خود تزویج نمود. یکی از همراهان حضرت به محض اطّلاع از این امر، بسیار ناراحت شد که چرا حضرت چنین زن بی بضاعتی را انتخاب نموده است؛ و شروع به تفحّص و تحقیق کرد تا بداند که این زن کیست و از چه خانواده ای بوده است. و چون به این نتیجه رسید که زن از خانواده ای گمنام و بی بضاعت است، فورا به محضر مبارک امام سجّاد علیه السّلام آمد و پس از اظهار ارادت، عرضه داشت: یابن رسول اللّه! من فدای شما گردم، این چه کاری بود که کردی؟
و چرا با چنین زن بی بضاعتی، از چنین خانواده ای ازدواج نموده ای که هیچ شهرتی و ثروتی ندارند و حتّی برای مردم نیز این امر، بسیار مسأله انگیز [1] شده است. امام سجّاد صلوات اللّه علیه فرمود: من گمان می کردم که تو شخصی خوش فکر و نیک سیرت هستی، خداوند متعال به وسیله دین مبین اسلام تمام این افکار - خرافی و بی محتوا - را محکوم و باطل گردانده، و این نوع سرزنش ها و خیالات را ناپسند و زشت شمرده است. آنچه در انتخاب همسر برای ازدواج و زندگی مهمّ است، ایمان و تقوا - و پاکدامنی و قناعت - می باشد، و آنچه که امروز مردم به آن می اندیشند، افکار جاهلیت است و ارزشی نخواهد داشت. [2] . بنابراین مِلاک در شخصیت زن: ثروت، شهرت، مقام، تشکیلات زندگی، زیبائی و... نیست؛ بلکه آنچه که به انسان ارزش می بخشد و او را قابل شراکت و هم زیستی می گرداند، ایمان به خدا و شعور انسانی و معنویش ‍ می باشد.

پی نوشت ها:
[1] چون جوّ عمومی آن زمان بر این بود که همسر باید از خانواده ای انتخاب شود که اهل ثروت و مقام و شهرت باشد و خانواده های بی بضاعت و آرام را کسی به سراغشان نمی رفت. و احتمالاً حضرت سجّاد علیه السّلام با این حرکت، نوعی مبارزه فرهنگی و اجتماعی انجام داده است.

خدایا، چرا من این قدر بدبخت هستم؟! چرا هرچه سنگ است پیش پای من لنگ است، چه کنم، چه خاکی بر سرم بریزم. مرد این سخنان را گفت و سر به کوه و بیابان گذاشت، می‏خواست به هر ترتیبی شده، ریاضت بکشد یا راه حلی برای مشکلش پیدا کند.
یکی دو روز گذشت، اما او مرد بیابان نبود. طاقت نیاورد و به شهر و دیارش بازگشت.
دیگر کلافه شده بود، فکرش به جایی نمی‏رسید، این بار خود را به دست سرنوشت سپرد و گفت: هر چه بادا بادا،اصلاً می‏روم و دعا می‏کنم، به خدا می‏گویم هرچه بلا می‏خواهد نازل کند، اما صبرم را زیاد کند. قبل از ظهر بود و هنوز اذان را نگفته بودند، در مسجد نشسته بود و دعا می‏کرد، کفش‏های کهنه‏اش را نیز در کنار خود گذاشته بود. شنیده بود که هر رنجی را باید تحمل و بر بلاها و مصیبت‏ها باید صبر کرد، چون ثواب دارد. دست‏هایش را به سوی آسمان بلند کرده بود و مرتب می‏گفت: «خدایا، در برابر این همه رنج و بدبختی چه کنم؟ خدایا، به من صبر بده، طاقت و شکیبایی مرا در برابر بلاها زیاد بگردان.» امام سجاد علیه‏السلام وارد مسجد شد. او را دید که نشسته و مرتب دعا می‏کند و از خدا شکیبایی می‏طلبد. پیش او رفت و دست‏های مهربانش را روی شانه‏های خسته مرد گذاشت و گفت: چه می‏گویی بردار؟
- هیچ، دعا می‏کنم که خداوند صبر به من عطا کند و تحمل بلا را برایم آسان نماید.
- بسیار خوب، این که انسان در امتحانات الهی صبر پیشه کند خوب است، ولی چرا از خدا سلامتی نمی‏خواهی.
- این همه مصیبت و رنج را چه کنم.
- به جای اینکه از خدا صبر بر بلا بخواهی، از او تندرستی و سلامتی و شکر بر آن را بخواه؛ زیرا شکر بر عافیت بهتر از صبر بر بلاهاست. [1] .

- مرد ! چرا سنگ‏اندازی می‏کنی ؟ هر دختر و پسری سرانجام باید ازدواج کنند و زندگی مشترک خود را آغاز کنند .
- سنگ‏اندازی کدام است زن ؟ هر که از راه رسید و دخترمان را خواست ، باید بدهیم ؟ مگر تو او و خانواده‏اش را چقدر می‏شناسی که این همه اصرار می‏کنی ؟ !
- شناخت زیادی ندارم ، ولی مگر تو با آنها آشنا نیستی ؟
- من فقط چند بار در مسجد با او سلام و علیک داشته‏ام ، همین ! ظاهرش نشان می‏دهد که جوان بدی نیست . زحمتکش است . با زور بازو مخارج خود و مادر پیرش را تأمین می‏کند .
- این سه باری که با مادرش به خواستگاری آمده بود ، از برخوردهایش فهمیدم که انسان مؤمن و خوبی است . مادرش می‏گفت : اهل محل همه قبولش دارند !
- نمی‏دانم . من که عقلم به جایی قد نمی‏دهد . جمیله چه می‏گوید ؟
نظرش چیست ؟
- حرفی نزده ، اما با شناختی که از روحیه‏ی دخترمان دارم ، می‏دانم که سکوتش نشان رضایتش است . راستی قرار است مادرش نزدیک غروب برای گرفتن جواب بیاید . در جوابش چه بگویم ؟
- بگو یک هفته‏ی دیگر صبر کنند تا خوب فکرهای‏مان را بکنیم .
- یک هفته ؟ !
- آری . باید با امام جواد علیه‏السلام مشورت کنم . دخترمان را که از سر راه پیدا نکرده‏ایم، ولی مبادا به آن‏ها درباره‏ی مشورت چیزی بگویی !
جمیله در آشپزخانه بود و گفت‏وگوی پدر و مادرش را می‏شنید . از شدت اضطراب ناخن‏هایش را می‏جوید . او به خواستگارش علاقه داشت . از طرفی صحبت‏های پدرش را هم منطقی می‏دید .
یک هفته از ماجرا گذشت . نزدیک‏های ظهر بود که زن صدای در را شنید . وقتی در را باز کرد ، قاصدی نامه‏ای را کف دست او گذاشت و رفت .
زن می‏دانست که ابراهیم دوست ندارد نامه‏هایش باز شود . این بود که تا عصر صبر کرد . وقتی ابراهیم به خانه آمد ، دست و رویش را شست و داخل اتاق شد، زن نامه را جلوی او گذاشت و گفت : امروز رسید .
چشم‏های ابراهیم برق زد . نامه را برداشت و بوسید . زن گفت :
- از کیست ؟
- از امام جواد علیه‏السلام نظرش را پرسیده بودم و جواب نوشته است .
- بخوان ، ببینم چه نوشته ؟
- مرد نامه را گشود و بلند خواند ، طوری که جمیله هم در آشپزخانه بشنود :
اگر خواستگاری برای دختر شما آمد و اخلاق و دیانت او مورد رضایت شما بود ، با ازدواج موافقت کنید . اگر چنین نکردید و پسر و دختر مجرد باقی ماندند ، در جامعه فتنه و فساد بزرگی به وجود می‏آید .
مرد نامه را بست . رو به زنش کرد و گفت :
- اگر برای جواب آمدند ، بگو مبارک است ان‏شاءالله !
جمیله وقتی این حرف را شنید ،خیالش راحت شد و در حالی که از خجالت توی صورتش خون دویده بود ، یک لیوان شربت خنک برای پدرش ریخت و جلوی او گذاشت

 بسم رب الحسین(ع)

ما یک پیاله ایم که لبریز باده ایم
 

این یک پیاله را به مَلَک هم نداده ایم

با هر سلام صبح به آقای بی کفن

انگار رو بروی حرم ایستاده ایم

با نوکری خانه ی ارباب باوفا

احساس میکنیم که ارباب زاده ایم

شکر خدا که نان شب ما«حسین(ع)» شد

ممنون لطف مادر این خانواده ایم

داریم با« حسین حسین» پیر میشویم

خوشحال از این جوانی از دست داده ایم ...