سرش را بر تخته سنگی گذاشته بود و میگریست. صدای ناله و گریهاش را میشنیدم، زیر لب چیزی میگفت. کمی که جلوتر رفتم شنیدم که ذکر خدا را میگوید، ولی چرا در آن بیابان؟ این ذکرها را در مسجد و خانه هم میتوانست بگوید، باز هم جلوتر رفتم و حرفهایش را به وضوح شنیدم، میگفت: «لا اله الا الله حقاً حقاً، لا اله الا الله تعبداً و رقا، لا اله الا الله ایماناً و تصدیقاً و صدقاً...».
حدود هزار بار این ذکرها را گفت. سپس سرش را از سجده برداشت. بی علت نبود که او را «سیدالساجدین» لقب داده بودند؛ یعنی سرور سجده کنندگان؛ هزار بار، آن هم در حالت سجده ذکر گفتن و اشک ریختن کار هر کسی نبود.
از بس گریه کرده بود صورت و ریشهایش خیس شده بود، گفتم: ای آقای من، وقت آن نیست که اندوهتان را تمام کرده، گریه را کم کنید؟
- غلام، وای بر تو، حضرت یعقوب علیهالسلام دوازده فرزند داشت، خدا یکی از آنها را پنهان کرد، با اینکه میدانست یوسف او زنده است، آنقدر گریست تا موهای سرش سفید، کمرش خمیده و چشمهایش نابینا شد، چگونه گریه نکنم، در حالی که جلو چشمم، پدر و برادر و چندین نفر از بستگانم را شهید کردند [1] .
مکن منعم مدام ار گریه کردم
غم خود را نهان در گریه کردم
گلاب اشک من گلگون اگر بود
به آن گلهای پرپر گریه کردم
به باغ کربلا با همسرایان
به داغ شش برادر گریه کردم
شب تنهاییام در خلوت خویش
بر آن تن های بی سر گریه کردم [2] .
برخاستیم و به راه افتادیم. در راه بازگشت با خود میاندیشیدم که عجب حرف نابجایی زدم، کاش نمیگفتم؛ حق داشت گریه کند، او در تمام فراز و نشیبهای آن سفر حضور داشت، جریان تشنگی کودکان خردسال امام حسین علیهالسلام را دیده بود، ماجرای تیر باران شدن مشک عباس را فراموش نکرده بود، حادثهی تلخ تنهایی و صدای «هل من ناصر...» پدرش، قطعه قطعه شدن برادرش، بالای نیزه رفتن سرهای شهدا و توهین و تحقیر مجلس ابن زیاد و... همه و همه، زخمهای عمیقی بر دل پر دردش بود که هرگاه به یاد میآورد، سیلاب اشک از چشمانش جاری میشد.
اگر در حادثهی کربلا بیمار نبود، او نیز شهید میشد، آن وقت ممکن بود اسلام و کربلا در همانجا مدفون شود و دیگر هیچ فردی از سلاله پاک رسول خدا باقی نماند.
