احمد بن عمیر حلبی گوید: از امام صادق - علیه‏السلام - درباره‏ی معنی فرمایش خدای عزوجل: (ان تجتنبوا کبائر ما تنهون عنه نکفر عنکم سیئاتکم) [1] «اگر از گناهان بزرگی که نهی شده‏اید اجتناب کنید ما از گناهان دیگر شما درمی‏گذریم» سؤال نمودم.
حضرت فرمود: هر کس اجتناب کند از آنچه که خداوند وعده‏ی آتش بر آن داده است، در حالی که مؤمن باشد گناهان دیگرش آمرزیده می‏شود:
کبائر هفتگانه که موجب آتش جهنم هستند عبارتند از:
1- قتل نفس محترمه.
2- و عاق شدن پدر و مادر.
3- و خوردن ربا.
4- و صحرانشینی پس از هجرت.
5- و متهم کردن زن شوهر دار به زنا.
6- و خوردن مال یتیم.
7- و فرار از حمله در جنگ و جهاد. [2] .
2- عبید بن زراره گوید: از امام صادق - علیه‏السلام - راجع به کبائر پرسیدم؟
فرمود: آنها در کتاب علی - علیه‏السلام - هفت است:
1- کفر به خدا.
2- آدمکشی.
3- عاق پدر و مادر.
4- خوردن ربا بعد از دانستن.
5- خوردن مال یتیم به ناحق.
6- فرار از جهاد.
7- تعرب بعد از هجرت. (یعنی برگشتن به صحرانشینی پس از هجرت به شهر).
پرسیدم: اینها بزرگترین گناهانند؟
فرمود: آری.
عرض کردم: گناه خوردن یک درهم از مال یتیم به ناحق بزرگتر است یا ترک نماز؟
فرمود: ترک نماز.
عرض کردم: شما که ترک نماز را از کبائر نشمردی؟
فرمود: نخستین چیزی که به تو گفتم چه بود؟
عرض کردم: کفر.
فرمود: همانا تارک نماز کافر است، یعنی بدون علت و عذر. [3] .
عبید بن زراره گوید: از امام صادق - علیه‏السلام - راجع به گناهان کبیره سؤال نمودم:
حضرت فرمود: از جمله‏ی آن خوردن مال یتیم است به ظلم و ستم، (و بدون حق)، و الحمد لله در این مورد میان اصحاب ما اختلافی نیست. [4] .

برای رسیدن به کبریا باید خالی شوی از کبر و ریا

بهترین کار این است که مشکلاتتان را برای مردم تعریف نکنید.

نیمی از آن‌ها علاقه‌ای به شنیدنش ندارند

و

نیمی دیگر هم از شنیدن آن خوشحال می‌شوند

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سالها هست که از دیده‌ی من رفتی لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز 
دفتر عمر مرا
دست ایام ورقها زده است
زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز 
در قمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز 
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می‌بینند
زیر خاکستر جسمم باقیست
آتشی سرکش و سوزنده هنوز

ساقیا امشب صدایت با صدایم ساز نیست
یا که من بسیار مستم یا که سازت ساز نیست

ساقیا امشب مخالف می نوازد تار تو
یا که من مست و خرابم یا که تارت تار نیست

درمان با خرما
فوائد خرمای سُرخ
خُرما و فرزندان نیکو
نان و خرما، غذای امام
خرما و نابودی کرم های معده
1- امام صادق‏ علیه السلام از پدران خود از حضرت علی‏ علیه السلام نقل کرد که فرمود:
مَا تَأْکُلُ الْحَامِلُ مِنْ شَی‏ءٍْ وَلاتَتَداوی بِهِ أَفْضَلُ مِنَ الرُّطَبِ. [1] .
«غذائی انسان نمی‏خورد، و چیزی انسان را شفا نمی‏دهد که بهتر از خرما باشد.»
2- امام صادق‏ علیه السلام از امیرالمؤمنین‏ علیه السلام نقل کرد که آن حضرت فرمود:
خالِفُوا أَصْحَابَ الْمُسْکِرِ وَ کُلُوا الَّتمْرَ فَإِنَّ فیهِ شِفاءٌ مِنَ الأَْدْواءِ [2] .
«با شراب خواران مخالفت کنید و به جای شراب، خرما بخورید که خُرما درمان دردهاست.»
3- در روایتی امیرالمؤمنین‏ علیه السلام فرمود:
خَیْرُ تَمَراتِکُمْ الْبَرَنِّی، فَأَطْعِمُوا نِسَاءَکُمْ فی نِفاسِهِنَّ تَخْرُجْ أَوْلادُکُمْ حُلَماءَ [3] .
«در میان خرماها خرمای سرخ بهتر است، به زنان خود در ایّامِ پس از زایمان خرمای سُرخ بخورانید تا فرزندانی حلیم و بُردبار تحویل شما بدهند.»
4- معروف بن خربوذ می‏گوید:
رَأی أمیرَالْمُؤْمِنینَ‏ علیه السلام یَأْکُلُ الْخُبْزَ بِالَّتمْرِ. [4] .
«بارها دیده بود که امیرالمؤمنین‏ علیه السلام نان و خرما میل می‏فرمود.»
5- امام صادق‏ علیه السلام فرمود:
کانَ أَمیرُالْمُؤْمُنینَ‏ علیه السلام یَأْخُذُ الَّتمْرَ فَیَضَعُها عَلَی اللُّقْمَةِ، وَ یَقُولَ: هذا أُدْمُ هذِهِ. [5] .
«همواره امیرالمؤمنین‏ علیه السلام خرما را در لقمه‏ای نان می‏گذاشت و می‏فرمود:
این (خرما) خورشتِ این است. (یعنی: نان را با خرما باید خورد.)»
6- از امیرالمؤمنین‏ علیه السلام نقل شد که فرمود:
کُلُوا الَّتمْرَ فَإِنَّ فیهِ شِفاءٌ مِنَ الْأَدْواءِ. [6] .
«خُرما بخورید، زیرا در آن درمان دردهاست.»
7- امام صادق‏ علیه السلام از امیرالمؤمنین‏ علیه السلام نقل کرد که فرمود:
مَنْ أَکَلَ سَبْعَ تَمْرَاتٍ عَجْوَةً عِنْدَ مَضْجَعِهِ، قُتِلَ الدُّودُ فی بَطْنِهِ. [7] .
«کسی که هفت دانه خُرما را به هم کوبیده و به هنگام خواب بخورد، کرم‏های داخل معده او کشته خواهند شد.»

سرش را بر تخته سنگی گذاشته بود و می‏گریست. صدای ناله و گریه‏اش را می‏شنیدم، زیر لب چیزی می‏گفت. کمی که جلوتر رفتم شنیدم که ذکر خدا را می‏گوید، ولی چرا در آن بیابان؟ این ذکرها را در مسجد و خانه هم می‏توانست بگوید، باز هم جلوتر رفتم و حرف‏هایش را به وضوح شنیدم، می‏گفت: «لا اله الا الله حقاً حقاً، لا اله الا الله تعبداً و رقا، لا اله الا الله ایماناً و تصدیقاً و صدقاً...».
حدود هزار بار این ذکرها را گفت. سپس سرش را از سجده برداشت. بی علت نبود که او را «سیدالساجدین» لقب داده بودند؛ یعنی سرور سجده کنندگان؛ هزار بار، آن هم در حالت سجده ذکر گفتن و اشک ریختن کار هر کسی نبود.
از بس گریه کرده بود صورت و ریش‏هایش خیس شده بود، گفتم: ای آقای من، وقت آن نیست که اندوهتان را تمام کرده، گریه را کم کنید؟
- غلام، وای بر تو، حضرت یعقوب علیه‏السلام دوازده فرزند داشت، خدا یکی از آنها را پنهان کرد، با اینکه می‏دانست یوسف او زنده است، آنقدر گریست تا موهای سرش سفید، کمرش خمیده و چشم‏هایش نابینا شد، چگونه گریه نکنم، در حالی که جلو چشمم، پدر و برادر و چندین نفر از بستگانم را شهید کردند [1] .

مکن منعم مدام ار گریه کردم
غم خود را نهان در گریه کردم‏

گلاب اشک من گلگون اگر بود
به آن گل‏های پرپر گریه کردم‏

به باغ کربلا با همسرایان
به داغ شش برادر گریه کردم‏

شب تنهایی‏ام در خلوت خویش
بر آن تن های بی سر گریه کردم [2] .

برخاستیم و به راه افتادیم. در راه بازگشت با خود می‏اندیشیدم که عجب حرف نابجایی زدم، کاش نمی‏گفتم؛ حق داشت گریه کند، او در تمام فراز و نشیب‏های آن سفر حضور داشت، جریان تشنگی کودکان خردسال امام حسین علیه‏السلام را دیده بود، ماجرای تیر باران شدن مشک عباس را فراموش نکرده بود، حادثه‏ی تلخ تنهایی و صدای «هل من ناصر...» پدرش، قطعه قطعه شدن برادرش، بالای نیزه رفتن سرهای شهدا و توهین و تحقیر مجلس ابن زیاد و... همه و همه، زخم‏های عمیقی بر دل پر دردش بود که هرگاه به یاد می‏آورد، سیلاب اشک از چشمانش جاری می‏شد.
اگر در حادثه‏ی کربلا بیمار نبود، او نیز شهید می‏شد، آن وقت ممکن بود اسلام و کربلا در همان‏جا مدفون شود و دیگر هیچ فردی از سلاله پاک رسول خدا باقی نماند.