- کم‏کم دارم از رحمتش مأیوس می‏شوم و در وجودش شک می‏کنم.
- مرد حسابی، چرا کفر می‏گویی، مگر چه شده؟
- این قدر زاری می‏کنم، التماس می‏کنم، اما صدایم از سقف خانه هم بالاتر نمی‏رود، چه رسد به آسمان‏ها و خدا.
- مگر خدا کجاست که صدای تو به او نمی‏رسد؟
- حال و حوصله‏ی شوخی ندارم، رهایم کن.
- نه، قصد شوخی ندارم، فکر می‏کنی خدا آن بالا بالاهاست که صدایت به او نمی‏رسد، اشتباه نکن برادر، خدا در نزدیکی من و تو است، ما توانایی دیدن و حس کردن او را نداریم، خدا در قرآن می‏فرماید: (نحن أقرب الیه من حبل الورید؛ ما از رگ گردن به انسان نزدیک‏تریم) [1] با این حال پیشنهاد می‏کنم برویم و از دانای شهر سؤال کنیم و علت را از او بپرسم، او امام است و به منبع غیب الهی متصل، حتماً جواب را می‏داند.
- فکر خوبی است، موافقم، برویم.
وقتی به حضور امام سجاد علیه‏السلام رسیدند پرسیدند: ای امام بزرگوار، خدمت رسیده‏ایم تا بدانیم علت قبول نشدن دعاهایمان چیست.
- آری، مخصوصاً من، هرچه دعا می‏کنم به جایی نمی‏رسد، مگر خدا نگفته (ادعونی استجب لکم) [2] پس چرا هرچه از او می‏خواهم مستجاب نمی‏شود... می‏ترسم عقیده‏ام سست شود و بی دین از دنیا بروم. امام زین‏العابدین علیه‏السلام نگاه عمیقی به آن دو نفر کرد و به شمردن انواع گناهان و تأثیرات آنها در زندگی افراد پرداخت، سپس فرمود: آیا شما با دوستانتان یک‏رو هستید و بدگمان نیستید؟ نمازتان را سر وقت می‏خوانید و به تأخیر نمی‏اندازید؟ با کار نیک و صدقه به فقرا خود را به خدا نزدیک می‏کنید؟ در گفتارتان ناسزا و دشنام وجود ندارد؟ آیا شهادت دورغ نمی‏دهید؟ زکات می‏دهید و قرض خود را ادا می‏کنید؟ با سنگدلی دست رد به سینه فقرا نمی‏زنید و به یاری بیوه زنان و یتیمان می‏شتابید...؟ امام همین طور می‏شمرد و می‏گفت تا اینکه طاقت نیاوردم و کلامش را قطع کردم و گفتم: یا علی بن حسین، متأسفانه اهل هیچ کدام از فرمایشات شما نیستیم. امام لبخندی زد و گفت: پس از خدا چه انتظاری دارید؟ این کارها علاوه بر اینکه در آخرت گریبان گیر می‏شود، در دنیا نیز آثاری دارد که قبول نشدن دعا یکی از آنهاست، به حرف خدا گوش کنید تا خدا هم به حرفتان گوش دهد.